یک
کشتی مسافربری گرفتارتوفان گردید.......
یک
کشتی مسافربری گرفتارتوفان گردید و غرق شد . تنها دو مرد از آن کشتی جان
سالم بدر برده و با رنج و تقلای زیادی خود را به جزیره ای کوچک و متروک
رساندند . بعد از چند ساعت که حالشان کمی بهتر شد ، شروع به جستجو پیرامون
خود پرداخته و بزودی دریافتند که برای ادامه زندگی و یا نجات از آن وضع
فلاکت بار ، تنها چاره ای که دارند ، دعاست
جزیره بسیار کوچک بود و
تنها قسمت کمی از آن سرسبز بود و باقی آنرا زمینی خشک و بایر فراگرفته بود
. مسافر اول به دومین مرد نجات یافته پیشنهادی داد بدین منوال که با هم
اقدام به دعا نموده و در صورت اجابت دعای هر یک از آنها ، او حاکم جزیره
شده و میتواند آنرا به دلخواه خود بین دو نفر تقسیم کند ، چرا که معلوم
خواهد شد ارج و قرب وی نزد خدا بیشتر از دیگری خواهد بود
هر دو
موافقت کرده و شروع به دعا نمودند و اولین چیزی را که خواستند ، غذا بود .
فردای همانروزکه شروع به جستجو در جزیره کردند و در همین اثنا مسافر
اولی که پیشنهاد را داده بود ، درختی کوچک را یافت که دارای میوه های
نسبتا خوبی بود.
او با شادی فریاد زد که : " خدا دعای مرا اجابت
نموده است و من میتوانم این جزیره را مطابق میل خود تقسیم میکنم . "
بنابراین قسمت سرسبز جزیره را که درخت میوه نیز آنجا قرار داشت به خود
اختصاص داده تا هر زمان که گرسنه شد از آن تناول نماید و قسمت خالی و خشک
جزیره را به مسافر دوم بخشید . همچنین جیره غذائی بسیارمختصری برای مسافر
دیگر جزیره تعیین کرد.
یک هفته بر همین منوال گذشت . مسافر اول ،
اینبار که بشدت احساس تنهائی میکرد ، دست به دعا برداشت و تصمیم گرفت از
خدا تقاضای یک همسر نماید . از قضا ، فردای همانروز کشتی دیگری در آن
حوالی غرق شد و یک زن شنا کنان خود را به جزیره و درست به قسمتی که -
متعلق به مسافر اول بود - رساند و طرف دیگر همچنان خالی بود.
بزودی
مسافر اول دریافت که برای خود و همسرش ، سرپناه ، پوشاک و غذای بیشتری
نیاز خواهد داشت ، لذا مجددا اقدام به دعا نمود و با تعجب دید که فردای
همانروز تمامی درخواستهای او اجابت گردید و هر آنچه خواسته بود به یکباره
فراهم شده است . این درحالی بود که طرف دیگر جزیره همچنان خالی مانده بود.
سرانجام
مسافر اول از زندگی کردن در آن جزیره آنچنان خسته شد که دست به دعا برداشت
و طلب نجات از آن جزیره متروک را نمود . بازهم دعایش مستجاب شد و درست
فردای همانروز با تعجب دید که یک کشتی در نزدیکی ساحل جزیره و درست در
کناره قسمتی که به وی متعلق بود ، لنگر انداخته است.
او
بلافاصله دست همسرش را گرفته و همچنانکه کشتی داخل میشد به مسافر دوم که
بیحال در گوشه جزیره افتاده و به خواب عمیقی فرو رفته بود ، توجهی نکرد و
پیش خود گفت : " اگر این شخص پیش خدا ارزشی داشت حداقل یکی از دعاهای او
نیز برآورده میشد . " بنابراین او را به حال خود گذاشته و سوار بر کشتی
شد.
درست در لحظه ای که کشتی داشت جزیره را ترک میکرد ، ندایی آسمانی بگوشش رسید که :
" چرا شریک خودت را در اینجا تنها میگذاری ؟ ! ".
مسافر اول پاسخ داد : " شریکم ؟ .... او که همراهمه . " منظورش ، خانمش بود.
در
همین فکر بود که آن صدای آسمانی دوباره و با لحنی سرزنش آمیز او را خطاب
کرد و گفت : " منظورم رفیقته که در جزیره تنهایش گذاشتی ، او تنها کسی بود
که دعایش اجابت شد ! ".
مسافر اول که بشدت متعجب شده بود ، از
کشتی پیاده شده و به شتاب نزد رفیقش رفت و او را از خواب بیدار کرد و گفت :
" ببینم مگر تو چه دعائی میخواندی که حالا بایستی من بدهکارت بشم ؟ ".
رفیق
او با بیحالی و در حالی که چشمانش را بزحمت میتوانست بگشاید با صدای
ضعیفی گفت : " من فقط یک جمله دعا میکردم و آن این بود که خدایا تمامی
خواستهای دوستم را استجابت کن ".
نعمتهایی که به ما ارزانی شده ، تنها نتیجه دعاهایمان نیستند
بلکه مرهون دعاهای دیگران نیزهستند.